Zwerfhonden. Foto: Slawomira Kozieniec
Ali Baba en zijn 40 rovers
Ondanks de bittere kou was het een stralende winterdag. Mijn eiland lag in een goud, helder licht wat alleen de winterzon kan geven. Een perfecte dag om een lange wandeling met mijn hond Dost te gaan maken.
Ik liep over een van de bospaden op Büyükada (het grootste van de Prinseneilanden). Het pad komt uit op een pleintje dat elke zondag gevuld is met toeristen die daar even de benen kunnen strekken tijdens de rustpauze van de paarden. Het pleintje ligt verscholen tussen de bossen en is de rustplaats voor de paarden die de veelkleurige karretjes voorttrekken om zo de vakantieganger een mooi beeld van het eiland te kunnen geven.
Na twintig minuten wandelen kreeg ik het gezellige tafereel in beeld. Het bospad waar ik op liep, ligt iets hoger en dus had ik goed zicht op de bedrijvigheid van de vele toeristen in de omliggende bossen. Kindertjes dik ingepakt in hun warme jassen, met lachende, blozende gezichtjes, kijkend naar de ezeltjes die in de piste hun rondjes liepen. Vaders en moeders met uitgestoken handen om zich te verwarmen aan het vuur dat hoog werd opgestookt in olievaten. Tussen de bomen door zag ik ook een kudde paarden lekker grazend van het malse gras. Deze paarden lopen niet voor de karretjes maar spenderen hun dagen in zalige vrijheid.
Net toen ik mijn weg wilde voorzetten, zag ik hen aankomen, Ali Baba en zijn veertig rovers, in de vorm van bloeddorstige straathonden. Goed, het waren er geen veertig maar toch zeker tien die blaffend en grommend op de grazende kudde paarden afstormde. De paarden staakten hun vredig gesmikkel en gingen er als een speer van door. Ali Baba en zijn rovers er achteraan.
Eerst moest ik er nog een beetje schaapachtig om lachen, dieren blijven nou eenmaal dieren. Het lachen verging mij echter al snel toen ik de op hol geslagen paarden in volle vaart op het plein en zijn vele toeristen zag afdenderen. De toeristen, gealarmeerd door het geklepper van de aanstormende paardenhoeven, leken uit angst een moment te bevriezen om vervolgens in blinde paniek kinderen bij hun jassen, armen en zelfs haren mee te sleuren. Iedereen stoof op goed geluk een kant op en bracht zichzelf en hun nu huilende kinderen in veiligheid.
De paarden en hun belagers stoven voorbij. De toeristen kwamen gelukkig met de schrik vrij. Mijn lust om verder te wandelen was vergaan. Gelukkig komen er nog meer mooie dag om te gaan wandelen met mijn hond Dost. Hopelijk blijven Ali baba en zijn bende die dag in hun rovershol!
Gastblog van Renate van Osch. Zij woont op het eiland Büyükada.
Zwerfhonden. Foto: Slawomira Kozieniec