Meisjes, en dan vooral de West-Europese variant, hebben het niet altijd even makkelijk in Istanbul. Zelf ben ik er geen, dus ik heb weinig te klagen. Als uitwisselingsstudent spreek je echter nog wel eens een Europees meisje, en desgevraagd hebben ze altijd wel een verhaal over wat het leven voor vrouwen hier soms net wat onaangenamer maakt: de opdringerige Istanbulse man (met daarbij meteen een disclaimer om correct te blijven: natuurlijk is dit slechts een klein gedeelte van alle mannen hier).
Het meest vieze avontuur hoorde ik van een Nederlands meisje dat hier ook studeert. Ik heb haar het volgende verhaal meerdere malen met groot enthousiasme mogen horen vertellen:
Tijdens een busrit door de westerse wijk Beyoğlu met haar bezoekende familie begon er een mannetje dat achter haar zat over haar nek mee te gluren. Ongegeneerd, op een soort van Gollumachtige manier. Stelt u zich glimmende pretoogjes en een hangende tongetje voor. Tijdens de hele busreis kon hij niets anders dan staren. Zelf vermeed ze de aanblik van de beste man zoveel mogelijk, maar volgens haar zusje lachte hij zelfs mee als zij lachte.
Ook na de rit bleef hij hen volgen. Nog steeds met een enorme glimlach, een zwaaiend handje en helaas ook met een broek zo strak dat de rits op springen stond (ik hoor het haar weer uitschreeuwen: ZO’N ENORME BONER!). De hele familie vond het nu wel tijd voor een sprintje, waarna in een openbaar toilet in een zijstraatje een schuilplaats werd gevonden. Angstige momenten volgden, maar door een klein spleetje zagen ze de piemel, en even later ook de man voorbijlopen.
Het meisje kan zelf goed om haar verhaal lachen – ik hoop u ook – maar er zijn ook mensen die er meer moeite mee hebben de humor in te zien van opdringerige Turken. Toen ik hier net een week was, kwam ik een heel blond, heel verlegen Belgisch meisje tegen. Ze zou hier net als ik een half jaar gaan studeren. Ze leek niet erg op haar gemak in zo’n grote stad. Veel informatie kwam er dan ook niet uit, maar toen de avond vorderde vertelde ze wat haar zo oncomfortabel maakte: de Istanbulse mannen.
Ze vertelde een aantal bijna ongeloofwaardige verhalen over achtervolgingen door de stad. Waarom zij nou juist het slachtoffer van zulke mannen zou zijn begreep ik niet. Misschien kwam het door haar blondheid, misschien door haar verlegen houding. Hoe dan ook, ze voelde zich niet veilig. Twee dagen later was ze weg. Terug naar het nette België.
Het hoort er een beetje bij. Het is de Turkse passie, de Turkse versiercultuur. Ik denk dat er als meisje prima mee te leven valt, zolang je maar duidelijk bent en je er niet teveel van aantrekt. Maar goed, ik heb makkelijk praten.
Tot vijf minuten geleden. Net voor ik aan dit stukje begon, kreeg ik een raar berichtje op Facebook. Het is een Turk die ik nog nooit heb gesproken. Op zijn profielfoto staat hij in een heel klein zwembroekje. Hij was op een huisfeestje waar ik ook was. Een groep Turken die er ook was scheen uit het Istanbulse homocircuit te komen. Ik geloof dat het probleem van de opdringerige man niet alleen aan vrouwen voorbehouden is.
Gastblog van student Joris Melman.
Lees ook: Tips tegen seksuele intimidatie
Tips tegen seksuele intimidatie