In een grote stad als Istanbul zijn er altijd veel mensen voor wie het niet hun thuis is. Toen ik een ruime week op studiereis was met het honours programma van mijn universiteit, kwam ik er enkele tegen. We gingen op zoek naar verhalen uit de diverse buurten en hebben er veel gevonden. Hierbij mijn verhaal van een zondagochtend.
Bij een Grieks-Orthodoxe kerk vlakbij het Taksim-plein zag ik enkele mensen staan. lk sprak er twee aan, in de veronderstelling dat ze in deze buurt woonden. Maar het waren buitenlanders. Eeen verlegen, Oekraïense jonge man en zijn oude moeder. Hij was op reis om zijn moeder wat van de wereld te laten zien en was nu in Istanbul.
We raakten in gesprek en al gauw ging het over de politieke situatie in Oekraïne. Zijn verhaal was verdrietig. Veel van zijn vrienden zitten aan het front. Diverse waren al gesneuveld. Hij liep over van frustratie over wat hij de ‘de onterechte beschuldigingen van Rusland aan Oekraïne’ noemde.
Een andere bescheiden man mengde zich, beleefd verontschuldigend, in het gesprek. Een Syrische tandarts. Drie jaar geleden vluchtte hij naar naar Saoedi-Arabië. Nu was hij met vakantie in Istanbul. Hij gaf echter meteen toe dat hij ging proberen hier te blijven. Niet echt een vakantie dus. Toen hij hoorde dat wij uit Nederland kwamen, overlaadde hij ons met complimenten voor ons veilige, sociale land en informeerde voorzichtig waar ons consulaat was. Naar Nederland verhuizen was namelijk zijn eigenlijke droom.
De verhalen van deze mannen hebben me diep geraakt. Van de Oekraïner, die met lede ogen aanziet hoe zijn land lijdt. Hij hoopt dat de eensgezindheid die hij voelt groeien onder zijn landgenoten zal leiden tot een uiteindelijke overwinning. Maar is ook bang voor wat nog komen gaat. En van de Syriër, die überhaupt niet terug wil of kan naar huis. Een volwassen tandarts, die beschaamd en verlegen met zijn eigen situatie zelfs tweedejaars aardwetenschappen studenten om hulp vraagt.
Istanbul is een stad vol mensen zonder thuis. Soms zie je er enkele. Zoals de Syrische vluchtelingen, die elke dag in lange rijen wachten voor het Zweedse consulaat in de luxe Istiklal winkelpromenade van Istanbul. Dit zijn slechts een paar van de inmiddels meer dan 100.000 Syrische vluchtelingen die op dit moment in Istanbul wonen.
Hoe het met hen verder zal gaan weet ik niet. Wij konden op dinsdag weer terug naar onze studentenkamers in Utrecht of ouders elders in het land. Ik kan alleen maar hopen dat ook zij weer een veilig thuis zullen vinden om naar terug te keren.
Anne Kruijt