Koud en bewolkt was het in Istanbul op deze zondag. Niet te vergelijken met het weer en de temperatuur in Nederland.Om 10.00 uur volgden we Marc naar de veerpont, om de oversteek te maken naar het Aziatische deel. In een uurtje of vijf zouden mijn man en ik met hem ‘zijn’ Kadıköy verkennen.
Al wandelend leerde hij ons onderweg al een beetje de Turkse taal (ze kennen geen w, x en q) en wees ons op het bijzondere Sirkeci treinstation met prachtige authentieke wachtruimten van ruim honderd jaar geleden. We herkenden de plek waar een deel van the Oriënt Express van Agatha Christie was opgenomen.
Op de veerboot dronken we ‘Salep’, een heerlijke warme geitenmelk met kaneel. Aan de overkant vervolgden we onze weg. Uren hebben we gewandeld en kennis gemaakt met dit bijzonder stadsdeel: liberaal, met een communistische theetuin (en daarom geen cola). We maakten kennis met Marc’s kapper en de jongen die wekelijks water bij hem bezorgt.
Al kletsend liepen we langs de kramen met vis, fruit en Turkse lekkernijen. We zagen een wijk vol met allerlei kerkjes (Grieks, Armeens) naast moskeeën en aantrekkelijke antiekstraatjes met bijzondere houten huisjes uit de Ottomaanse tijd. Met plezier luisterden we naar alle wetenswaardigheden.Kadıköy is vooral een wijk met veel jeugd en nu veel koffietentjes, organic food winkels, restaurantjes, graffiti, tattoo shops zoals ‘Your mom hates us’, werkplaatsjes waar ze muziekinstrumenten maken, hippe tweedehands kleding en artistieke producten. In een paar jaar tijd is deze wijk ‘verhipt’: gentrification dus.
Dankzij Marc hebben we met heel andere ogen naar Istanbul kunnen kijken. Een wandeling is de moeite waard met deze Nederlandse ‘local’.
Tekst: Mariet Bolluijt
Foto’s: Slawomira Kozieniec
Zondag 8 maart 2015