Tekst en foto’s: Ria Beem
Omdat ik inmiddels meer dan 20 keer in Istanbul ben geweest (ik heb mijn hart verloren aan Istanbul) ga ik graag buiten de gebaande paden om de stad beter te leren kennen.
Zo heb ik de wandeling in Kadiköy, beschreven door Marc Guillet, gelopen.
Ik was nog niet in Kadiköy geweest, ik had wel ooit de vapur (veerboot) genomen van Eminönü naar Kadiköy, maar heb daar alleen langs het water richting Moda gelopen.
Alleen al de vapur is altijd heerlijk om te doen, omdat je vanaf de boot een mooi uitzicht hebt op de stad met zijn prachtige skyline. Bij het passeren van het Haydarpasha-station viel me op dat het dak, na de brand in 2011, nog steeds niet is hersteld. Naar het schijnt heeft men andere plannen met het gebouw.
Na het passeren van het conservatorium staat daar het standbeeld van Atatürk, de vader des vaderlands, als onderwijzer. Een erg mooi monument vind ik het. Heel veel mensen maken daar foto’s van zichzelf en het monument. Als je verder loopt kom je in het, naar mijn idee echte, volkse Kadiköy terecht. Het snoepwinkeltje met zijn ouderwetse snoeppotten is heel leuk, hoewel die in Eminönü naar mijn smaak nóg authentieker is. De koffiebranderij annex winkel is daarentegen zeer authentiek. De heerlijke geur van de koffie komt je al snel tegemoet. Jammer dat ik het niet kan meenemen. Ik heb thuis een nieuwerwets koffiezet-apparaat dat om pads vraagt! Misschien moet ik eens leren om Turkse koffie te zetten. Turken zetten overigens geen koffie, ze koken koffie. Even verderop, op de hoek, heb ik voor de allereerste keer Lokma gegeten. Lokma is een soort Turkse oliebol, maar heel knapperig van buiten en zoet natuurlijk. Turken houden van zoet!
Na de moskee kom je bij de bazaar. Het is zo heerlijk om rond te lopen tussen de prachtig opgestapelde groenten, fruit en vissen, met de kieuwen naar buiten gedraaid zodat je kunt zien dat ze vers zijn. Winkels met allerhande waar zoals kaas, worst, noten en ingemaakte zure groente. Ik vind altijd dat zelfs de gedroogde bonen er heerlijk uitzien! En altijd zijn er weer vriendelijk kooplieden die je van alles laten proeven!
Verderop is een Armeens kerkje met op het pleintje ervoor een bronzen beeld van een kleine krokodil. Op het pleintje vóór het beeldje werd op het moment dat ik er was muziek gemaakt, heel gezellig. De kerk is klein en er liepen constant mensen in en uit, even bidden en weer weg. Voor de ingang zit een zigeunerin met snijbloemen in alle kleuren en geuren.
Als je verder loopt kom je in een straat met alleen maar antiek- en curiosawinkels. Even daarvoor zag ik een handkar, wél vergrendeld aan de straat, met allerhande (oude) waar. Dit zijn voor mij de kleine dingen die Istanbul zo typisch Istanbul maken. De straat heeft veel oude houten, Ottomaanse huizen, prachtig als ze zijn gerestaureerd en zó mooi ook als ze dat niet zijn. Dit is de typische huizenbouw van Istanbul. De huizen hebben vanaf de eerste verdieping een uitbouw, waardoor de huizen als het ware topzwaar zijn. Dit is een van de redenen dat met een aardbeving de huizen nogal eens snel instorten.
Aan het eind van de straat, de trap af naar beneden, staat ie dan op het plein: de bekende bronzen stier van Kadiköy, min of meer geannexeerd door de voetbalclub Fenerbahçe. Als zo vaak was er ook nu een demonstratie gaande van supporters, als ik het goed begrepen heb in verband met de beschuldiging van omkoping door de voorzitter van de club. Ik vind het een erg mooi beeld, de horens zijn koperkleurig door het vele aanraken dat mensen doen.
Als je verder omhoog loopt zie je langs de stoeprand van de winkelstraat stenen anti-parkeerballen in diverse kleuren en beschilderingen. Een heel leuk gezicht, evenals de gekleurde trappen die je overal ziet, óók in Kadiköy.
Het kunstenaarsstraatje links lag er helaas wat uitgeblust bij. Ik denk dat het hier in de zomer levendiger zal zijn. Het standbeeld voor Ali Suavi aan het begin van het straatje was daardoor het enige belangwekkende dat er te zien was. De gezellige, communistische theetuin, even verderop daarentegen zat vol met mensen!
In de brede winkelstraat bovenop de heuvel staat het Süreyya Operagebouw, met ervoor een mooi, strak gestyleerd beeld uit marmer van 2 mensen. Als je verder doorloopt door deze winkelstraat, waar evenals in de Istiklalstraat in Taksim een oude tram rijdt, kom je bij de Grieks-Orthodoxe kerk Ayia Triada. Er is een prachtig voorplein met een grote sinaasappelboom. Het zag er allemaal nogal verlaten uit, ik dacht echt dat de kerk dicht was, zoals in Nederland ook met de kerken het geval is. Er kwam echter vrijwel direct een vriendelijke man naar mij toe die de kerkdeur voor mij opende en de lichten binnen ontstak. Het is een prachtige kerk met veel iconen, met en zonder zilverbeslag. Het plafond is rijk beschilderd, evenals de koepel. Dit is een van de mooiste kerken die ik ooit heb gezien!
Na de bezichtiging van de kerk is het heel leuk te lopen langs allerlei typisch Ottomaanse huizen. Daarna loop je een straat in met heel veel apotheken en banken. Tegenover het lyceum is aan de overkant van de straat een brandgang, die je leidt naar de villa en nu museum van de overleden Turkse rockster Bariş Manço. Vooral het hek met de goedgelijkende beeltenis van hem is erg mooi. Ik ben het museum niet ingegaan, dat bewaar ik voor een volgende (insallah) keer. Het kleine kerkje tegenover de villa is echt schattig. Verderop is de door Marc beschreven dondurma van Ali Usta. Hoewel ik het Turkse ijs veel te plakkerig en te zoet vind had ik hier graag een ijsje geprobeerd. Helaas, er vond binnen een verbouwing plaats, gesloten dus.
Bij het restaurant Koço, aan de Fenerbahce-baai, heb je een prachtig uitzicht richting Prinseneilanden. Ik had het geluk dat het prachtig weer was en de zon, op het moment dat ik hier was, aan het ondergaan was. Het was adembenemend mooi en ik was niet de enige die ervan genoot. Tegenover het restaurant is opnieuw een in de kleuren van de regenboog beschilderde trap. Als je de trap oploopt kun je van daaruit over de boulevard lopen naar de aanlegsteiger van de vapur.
Het is wel nog een eindje lopen van Moda naar de boot, zeker als je er al zo’n 5 uur op hebt zitten. Maar met de zonsondergang in de verte en de skyline van het oude Istanbul is het zeer de moeite waard, en er is nog van alles te zien, zoals ballonnen die kapot worden geschoten net als op de kermis.
Ik heb genoten van de dag dankzij de wandeling van Marc die me heeft laten proeven van een niet-toeristisch authentiek stukje Istanbul.
Zelf op stap in Istanbul met de wandelingen van Marc?
Bestel dan zijn wandelgids hier: https://www.bol.com/nl/p/odyssee-reisgidsen-wandelen-in-istanbul/9200000130689006/?bltgh=uom5wyq74Z-ZLFTavn1IaQ.1_4.6.ProductTitle